WITTE WIEVEN.
Als je 's-morgens heel vroeg op staat, zie je nog eens wat! Ik weet niet hoe het
jou vergaat maar als Hank naar zijn werk
moet, heeft hij, vóórdat hij de sleutel van de buiten-deur
omdraait, een exact programma afge-werkt volgens een
uitgekiend schema, dat
op de minuut nauwkeurig is uitgestippeld. Hij reist
namelijk, gedeeltelijk, met het openbaar vervoer...
'Mijn wekker gaat om zes uur en ik kijk altijd even naar
buiten wat voor weer het is. Dan ben je maar voorbereid.
Zoals gebruikelijk had ik niet veel tijd, maar bij de
aanblik van dit moois heb ik snel de kamera gepakt en half aange-kleed op mijn sokken naar
buiten. De plaatjes zijn best aardig gelukt. Sterker nog ik
ben er best een beetje trots op. Zeker als mensen blijken te
denken dat het allemaal trucfoto's zijn'.
LAAGHANGENDE
MIST die in
diverse delen van ons land 'witte wieven' (vrouwen) genoemd wordt. Die
prachtige benaming komt voort uit een Germaans volkverhaal over hekserij.
'Witte wieven' bezaten de bijzondere gave om te kun-nen
waarzeggen en je de toekomst te voorspel-len. Vaardigheden
die nu met de nodige scepsis aan zigeunerinnen worden
toebedeeld. Maar 'witte wieven' daarentegen genoten destijds
een groot respect bij de
Germaanse stammen.
Ze werden ook wel heksen genoemd. Het 'witte'
heeft eigenlijk geen betrekking op 'de kleur' wit, maar op wijs
(van weten). Uit hun midden werden priesteressen gekozen. Na
het overlij-den van de vrouwen bleef men deze eren bij de grafheuvels.
Daar meende men ook de de witte juffers als uit de
doden opgestane spoken bij hun graf te zien. In feite de mistflarden
dus...
VOORAL
GEDURENDE DE KERSTENING (700 tot 854 na Christus) tijdens Allerheiligen,
Allerzie-len
en de Keltische voorlopers daarvan. Maar in de tijden erna werd de bevolking
bang gemaakt voor duivels, spoken, heksen, ketters en andere
verschijnselen.
De witte vrouwen ondergingen een metamor-fose. In
plaats van wijs werden het kwaadaar-dige spoken, die je maar
beter kon ontwijken. En dat kunnen we de Middeleeuwers ook
moeilijk kwalijk nemen.
Stel je maar eens voor: een donker
bos bij hel-der maanlicht en het lichte ruizen van bladeren
of de wind door het gras. Als je
op de foto hiernaast klikt, krijgt je een mooie
impressie van wat 'witte wieven' in werkelijkheid zijn...
DE
ROEP VAN EEN UIL en het verre huilen van een wolf.
Daartussen nevelflarden die
steeds maar weer andere vormen aannemen en dreigend hun
uitlopers uitspreiden. Tussen de bomen en de velden leken
deze mistflarden al gauw op de witte vrouwen die met hun
onzichtbare zeisen het gras maaiden (feitelijk het ruizen
van de wind). De naam leeft in de stad Utrecht nog voort in de
straatnaam Witte Vrouwensingel. De sagen spelen zich af in Montferland en in de Achterhoek.
In Barchem, in
de Witte Wievenkoel. Maar genoeg hier over.
DE
VOS. Ooit zagen we om diezelfde tijd 's-morgens
een heuse vos bij onze buitenbus, hierboven rechts op de
foto. Of hij het hem die ochtend zojuist gelukt was onze
Volkskrant achter over te drukken, zullen we helaas nooit
weten. Ik hou het er maar op, dat de krant die
dag gewoon
niet bezorgd is. :-)
EEN
ANDERE OCHTEND.
Windstil en meerdere kleuren aan de hemel. Het heeft iets
van een andere planeet. Toen ik trouwens op deze bewuste
mistmorgen weer naar binnenging, werd mij gevraagd of ik die
ree óók even had gefotografeerd.
Ree? Nou niet dus, gewoon niet
gezien! Maar reeën lopen hier genoeg, dus dat gaat heus nog wel een keertje lukken!
De foto rechts is op zaterdag 19 november
2005 genomen
REGENBOOG.
'Somewhere over the rainbow, Way up high. There's a land that
I heard of, Once in a lullaby.' Harold Arlen en Yip Harburg.
schreven deze prachtige regels en zetten het op muziek voor
de musical 'The Wizard of Oz', Voor het eerst gezongen door Judy Garland in 1939.
Maar voor de natuurkundige liefhebbers van de regenboog verwijs ik graag naar
een uitleg:
Wat moet ik hier nog verder over vertellen? Officieel zijn
het er vier kleuren, maar ik zie er volgens mij meer. Wil je
alle kleuren van de regenboog zien?
Klik op de foto voor een vergroting!
M.C. ESSCHER.
Daar doet mij dit soort plaatjes altijd aan denken.
Deze foto is trouwens op vol formaat indrukwekkender. Naast de
eenden(brul?)kikkers en liggen ook onze geiten
regelmatig in deze sloot. 'Zusje' was de aller-eerste die het
overkwam op een vroege zon--dagochtend. Ze was er kennelijk in gedonderd
maar er zelf weer op eigen kracht uitgeklau-terd. Knap! Alleen het lukte
haar aan de andere kant van het
weidehek!
Ik had niets gehoord of gemerkt en ik kijk 's-morgens uit
het raam en geloof mijn ogen niet. Er stond een geit met een
vreemde kleur aan de
verkeerde kant van het grote weidehek. En ze wilde er niet
uit; nee, ze wilde er in! Inmiddels hebben er vier van de
acht er al in gelegen en zijn er op
één na, allemaal zelf uit gekomen. Dat is best knap als je
realiseert hoe hoog de wal-kant is. Laat staan als je in doodsnood je eerste
onvrijwillige zwemles krijgt...
WEER EEN MOOI
VOORBEELD van de gratis bioscoop van moeder natuur. Op 14 november 2005 kwam
ik laat in de
middag thuis van mijn werk en toen ik het laatste stukje,
afslag Ter Idzard, Nijeholtwolde, Nijelamer, Oldelamer naar
huis reed, kon ik mijn ogen niet geloven.
Een schitterend groot
avondrood. Eenmaal thuis kon ik nog nét
de laatste kleurschake-ringen op de gevoelige plaat vastleggen. Uiteraard
kun je ook weer op deze foto klikken om hem beeldvullend te
bekijken.
PAASVUUR.
Met vergunning, jawel. We hadden het idee dat er nog al wat
rookontwikkeling kon ontstaan, dus hebben we het zekere
voor het onzekere genomen. De boete kan anders oplopen tot €
250,-, Niet mis dus. Een buurman heeft ons geholpen met
aansteken. Dat vergeet je nooit meer. De hitte was trouwens
ondraaglijk, je kon er niet bij blijven staan. De hooivorken
kwamen goed van pas om de zaak hier en daarbij te prikken.
Mijn ouders vertelden dat ze in het westen hadden geroken.
Afdeling sterke verhalen lijkt mij.
Lees alles!
|